Daar is ses klassieke skole (darshanas) van die Indiese filosofie en joga is een daarvan. Daar is baie verskillende vorme van joga, dikwels met hul eie filosofie en praktyk. In baie lande was die term joga tot onlangs dikwels slegs verstaan as fisiese oefeninge - die asanas of yogasanas - en die term is grootliks gelykgestel aan hatha-joga.
Die verskillende vorms van joga fokus nie allemaal op die selfde dinge nie. Sommige fokus op geestelike konsentrasie, ander meer op fisieke oefeninge en posisies, sowel as asemhalingsoefeninge (pranayama). En ander rigtings beklemtoon asketisme. Die filosofiese grondslae van joga is hoofsaaklik deur Patanjali in die joga-sutra saamgevat. Ook die Upanishads en die Bhagavad Gita gee inligting daaroor.
Die moderne joga gebaseer op 'n vorm wat in die 19de eeu ontstaan het en dikwels deur esoteriese idees, fisieke opleding en Westerse sielkunde. Gevorm word. In hierdie gevalle verteenwoordig die joga, die allemaal van ons ken, 'n nuwe era van die lewe en nie een van die Hindoeistise filosofien nie. Traditionele joga verskil baie en fundamenteel van die moderne westerse.
“Die joga-praktisyn en veral 'n meester in joga word yogī of yogi (Sanskrit योगी) of yogin (योगिन्) genoem. Die vroulike vorm is Yoginī (योगिनी), wat ook 'towery' beteken (sien Yogini)”
Maar laat ons meer oor die geskiedenis van joga praat. Daar word gedink dat die beoefening van joga dateer uit pre-vediese Indiese tradisies; moontlik in die Indusvallei-beskawing omstreeks 3000 VC.
In die tyd had joga die naam ‘rifveda’ en word ook ‘Upanishads’ genoem.
Joga was waarskynlik ontwikkel as 'n studie rondom die 5de en 6de eeu v.G.J. Daar is 'n chronologie met die vroegste tekste oor joga-praktye. Maar die is jammer genoeg onduidelik. Die Upanishads word op verskillende maniere toegevoeg.
Daar is joga sturas van Patanjali en hulle dateer uit die 2de eeu v.G.J. Dit het ook in die weste bekenheid gemaak nadat hulle in die eerste keer deur Swami Vivekananda gepubliseer is. Tussen die 9de en 11de eeu het Hatha-joga-tekste begin te ontstaan met die oorsprong in tantra.
Later, na die sukses van Swami Vivekananda, het joga-ghoeroes uit Indie joga aan die Weste bekendgestel. Dit was in die laat 19de en vroee 20ste eeu. En dit was met sy aanpassing van joga-tradisie, sonder die asanas.
Buite Indie het dit ontwikkel tot ‘ houding-gebaseerde liggaamlike fiksheid, sport, stresverligting en ontspanningstegniek. Dit had niks meer met Hinoe-spiritualiteit te doen. Natuurlik is dit in die Indiese tradisie baie anders. Die stem was filosofis, meditatiew en geestelik. Een van die ses groot ortodokse skole van Hindoeïsme word ook Joga genoem, wat sy eie epistemologie, ontologie en metafisika het, en nou verwant is aan 'n filosofie wat Samkhya.filosofie.
Die vorm van filosofie beskou die heelal as bestaande uit twee onafhanklike realiteite: bewussyn en materie. Anhangers van hierdie filosofie geloof dat realiteite parallel bestaan sonder om mekaar te beïnvloed.
Na hierdie geloof word die bestaan van God of 'n hoogste wese deur die Samkhya-filosowe nie as relevant beskou nie. Hulle ontken die finale oorsaak van Ishvara. Die Samkhaya-skool beskou die Vedas as 'n grote bron van kennis. Maar volgens sommige geleerdes is dit 'n ateïstiese filosofie.] 'N Belangrike verskil tussen die Samkhya- en Joga-skole, staatsgeleerdes, is dat die Joga-skool 'n' persoonlike, maar tog in wese onaktiewe, godheid 'of' persoonlike god 'aanvaar.
Samkhya is ewe teistis soos joga en die Samakhya-filosofie is bekend vir sy theorie van guṇas , dus meerderde (drie) vorms van materie.
“Sattva: die guna van goedheid, medelye, kalmte en positiwiteit.
Rajas: die geweer van aktiwiteit, chaos, passie en impulsiwiteit, moontlik goed of sleg.
Tamas: die duisternis, onkunde, dofheid, luiheid, lusteloosheid en negatiwiteit.”
Elke materie, of guna, is dominannt op 'n spesifieke tyd van die dag. Daar is 'n wisselwerking tussen al die gunas en die gunas bepaal die karakter van iemand of iets.
Autor: Frau Anija Lombard
